चार वर्षअघि, सुदूरपश्चिम नेपालको लम्कीचुहा नगरपालिकामा एउटा सानो सपना बोकेका थिए रमेश साउद। उनी एक साधारण युवक थिए, तर उनको सोच असाधारण थियो। खेलकुदप्रति गहिरो प्रेम थियो, विशेषगरी करातेप्रति। उनी मान्थे — यदि अवसर दिइयो भने हाम्रो गाउँका युवाहरूले पनि अन्तर्राष्ट्रिय स्तरमा चम्किन सक्छन्। यही सोच बोकेर उनले स्थापना गरे — लम्की कराते डोजो।
शुरुआत सधैँ सजिलो हुँदैन। रमेशले पनि धेरै चुनौतीहरूको सामना गर्नुपर्यो। डोजो खोल्न ठाउँको अभाव थियो, उपकरण थिएनन्, तालिमका लागि प्रशिक्षक थिएनन्, अनि प्रशिक्षार्थी त झन् गन्ने मात्रै थिए — जम्मा १५ जना। धेरैले उनलाई हाँसे, “कराते सिकाएर के हुन्छ यहाँ?” तर रमेश चुपचाप थिए। उनी विश्वास गर्थे — परिवर्तनका लागि सुरुवात त गर्नै पर्छ।
त्यो सुरुवाती १५ जना प्रशिक्षार्थीहरूसँग रमेशले जुन मेहनत गरे, त्यो साधारण थिएन। बिहान सबेरै तालिम सुरु हुन्थ्यो — कहिले खेतको डिलमा, कहिले पुरानो स्कुलको खाली कोठामा। रमेश आफैँ प्रशिक्षक, व्यवस्थापक र अभिभावक थिए। उनका लागि हरेक खेलाडी भविष्यको सम्भावना थिए।
दिन बित्दै गए। चाडपर्वका बेला पनि रमेशका खेलाडीहरू पसिना बगाउँदै प्रशिक्षणमा लागिरहे। रमेशले कहिल्यै हार मान्न सिकाएनन्। कडा परिश्रमको फल त एक न एक दिन फलिफाप हुन्छ नै — एक वर्षभित्रै केही खेलाडीले जिल्लास्तरीय प्रतिस्पर्धामा पदक जित्न थाले।
त्यसपछि लम्की डोजोको चर्चा फैलिन थाल्यो। नयाँ नयाँ अनुहारहरू डोजोमा आउन थाले। रमेशले प्रदेशस्तरीय प्रतियोगितामा खेलाडी पठाउन थाले। पदकहरू थपिँदै गए — काँस, रजत अनि केही सुन पनि। रमेश गर्वका साथ भन्थे, “यी पदकहरू सारा गाउँका लागि हो।”
आज, लम्की कराते डोजोले दर्जनौँ राष्ट्रिय स्तरका खेलाडी उत्पादन गरिसकेको छ। कोही प्रहरी सेवामा छन्, कोही प्रशिक्षक बनेर अर्को पुस्ता तयार गर्दैछन्। रमेश अब पनि त्यही उत्साहका साथ लागिरहेकै छन्, तर उनको नजर अब देशपारि पुगेको छ। उनी भन्छन्, “अबको लक्ष्य — अन्तर्राष्ट्रिय स्तरका खेलाडी उत्पादन गर्नु। नेपाली झण्डा विदेशी भूमिमा फहराउने सपना हो मेरो।”
रमेश साउद र लम्की डोजोको कथा केवल खेलकुदको कथा होइन, यो कथा हो — दृढ संकल्प, अनुशासन र अपार मेहनतको। यो हामी सबैलाई सम्झाउने कथा हो — यदि तपाईंमा लगन, सपना र आँट छ भने, तपाईं जहाँ भए पनि त्यहीँबाट असाधारण कुरा सुरु गर्न सकिन्छ।
